Vreme je da se Ivanjica oduži herojima (VIDEO)

I ove godine, Srbija je uz velike sile koje su izašle kao pobednice u Prvom svetskom ratu, obelezava 11. novembar Dan primirja. Malena Ivanjica je dala veliki doprinos pobedama Kraljevine Srbije u razdoblju od 1912 – 1918. godine. Prema nepotpunim podacima, za gotovo 6 godina neprekidnog ratovanja stradalo je više od 2.160 njenih stanovnika. Danas ova varoš nema spomen obeležje koje čuva sećanje na te junake  među kojima je jedan od najvećih bio pukovnik Dušan Purić. Ovaj rođeni Ivanjičanin naciju je zadužio herojstvom u bitkama za Zebrnjak i Bregalnicu u Drugom Balkanskom i na Mačkovom kamenu tokom Prvog svetskog rata.

Poštovaoci istorije pokrenuli su peticiju da se po pukovniku Puriću nazove jedna ulica u Ivanjici a lokalna vlast oformila je komisiju koja bi u narednom periodu trebala da sprovede postupak .

Spomen ploča Dušanu Puriću nalazi se u Beogradu, a njegova bista u centru Užica. Ivanjičani se nadaju da će aktuelna lokalna vlast isprvati istorijsku nepravdu prema pukovniku Puriću.

Dušan Purić je rođen u Ivanjici 1873. godine u trgovačkoj porodici. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu, a zatim je pohađao Gimnaziju u Beogradu. Nakon završenog šestog razreda, upisao je Vojnu akademiju, koju je u 24. klasi završio 1894. godine sa vrlo dobrim uspehom i proizveden je u čin artiljerijskog potporučnika. Tri godine je proveo u trupi, a zatim je 1899. završio Višu vojnu akademiju. Postavljen je za komandanta poljske baterije u Ćupriji, a posle godinu dana izabran je za pripravnika generalštabne struke i unapređen u generalštabnog kapetana, zbog čega je otišao na usavršavanje u Francusku. Po povratku iz Francuske postavljen je za pomoćnika načelnika štaba Drinske divizije u Valjevu. Bio je komandant 17. kombinovanog i 6. pešadijskog puka.

Za vreme Prvog Balkanskog rata 1912. godine, nalazio se na generalštabnim poslovima Drinske divizije prvog poziva. Četvrti puk „Stevan Nemanja” je osvojio Zebrnjak, u Kumanovskoj bici. Tokom Drugog Balkanskog rata 1913. godine je po sopstvenoj molbi postavljen za komandanta 2. pešadijskog puka „Knjaz Miloš” poznatijeg kao „Gvozdeni puk”. U Bregalničkoj bici pokazao se kao veoma hrabar i sposoban vojnik i starešina.

Prvi svetski rat 1914. godine Dušana Purića je zatekao na šarganskim položajima i njegov Četvrti puk ”Stevan Nemanja” je štitio nadiranje neprijatelja od Višegrada prema Mokroj Gori i Kremni. Kada su glavne snage Austrougarske izvršile ofanzivu sa forsiranjem preko Drine prema Ljuboviji, Koviljači, Loznici i Valjevu i kada su se zaoštrile borbe prema Gučevu, Jagodnji i Mačkovom Kamenu, komandant Četvrtog puka Dušan Purić dobija naređenje iz Vrhovne komande da usiljenim maršem celim pukom krene od Šargana, pa preko Kremne, Užica, Crnokose, Kosjerića, Valjeva i Pecke stigne do Mačkovog kamena, napadne neprijatelja i spreči njegovo prodiranje u dubinu Srbije.

U srpskoj istoriografiji piše: „Četvrti puk Drinske divizije naređenje je besprekorno izvršio. Tu se sukobio sa 18. austrougarskom divizijom koja je na srpsku vojsku otvorila uragansku topovsku vatru“.

Posle napornog marša i popune puka u Valjevu, Dušan Purić u neposrednu blizinu Mačkovog kamena stiže u najtežim trenucima. U noći između 21. i 22. septembra vrši neposredne pripreme za juriš svog slavnog puka i tada izdaje istorijsku zapovest oficirima Četvrtog puka:

„Vojnici, mi smo ovde došli da ginemo za otadžbinu. Komandiri ispred svojih vodova i četa, komandanti ispred svojih bataljona, a ja ću ispred svih. Za mnom!. U juriš! Za slobodu i otadžbinu!”

Prema oceni istoričara i vojnih stručnjaka, boj na Mačkovom kamenu bila je najžešća i najkrvavija bitka koja je uopšte vođena u Prvom svetskom ratu. Bitka nad bitkama. U ovom boju Dunavska divizija je izgubila 8.018 ljudi. Na samom Mačkovom kamenu ostalo je zauvek preko 800 srpskih vojnika i oficira. Ovde je izginulo 118 oficira, 5 komandanata pukova, 17 komandanata bataljona Dunavske divizije, pa je ova bitka prozvana i „oficirskom bitkom“. Najveće gubitke je pretrpeo Četvrti puk „Stevan Nemanja“. Bitku je preživelo samo 1.000 vojnika i starešina.

Dušan Purić je poginuo među prvima u najžešćem sudaru prsa u prsa. Posle pogibije, njegovi vojnici nisu hteli da ga sahrane u bespuću, već su telo u kovčegu nosili iz borbe u borbu. Sahranili su ga tek po strogoj naredbi Vrhovne komande. Posthumno je unapređen u čin pukovnika, zbog uspešnog komandovanja i pokazanoj hrabrosti u odbrani otadžbine.