Ivanjica nekada bila rudarski grad
Mnogo toga interesantnog zabeleženo kroz istorijske arhive Ivanjice ali malo je zapisa koji govore o vremenu kada su u ovoj varoši radili rudni kopovi antimona.
Naime, sve do 1952. godine antimon se vadio na kopovima na brdu Glječa u Lisanskim zaseocima Vratonjićima, Zvečku kao i u Radaljevu. Bilo je to vreme kada je rudarstvo bilo najznačajnija privredna grana opštine Ivanjica. Pre Drugog svetskog rata antimon na području opštine Ivanjica eksplatisala je jedna francuska korporacija. Posle rata rudnici su prešli u vlasništvo države Jugoslavije i u tom periodu radili su pod imenom Lisanski rudnici “Milinko Kušić”.
Prema nekim nezvaničnim izvorima rudnici su zapošljavali preko sedam stotina radnika. Na brdu Gliječa bila je i velika menza, prodavnica i mala kafana. Pre rata radna snaga uglavnom je bila sastavljena od došljaka koji su u Ivanjicu došli “trbuhom za kruhom”. Kada je rat završen rudarske poslove obavljali su zarobljeni Nemci ali zbog nedostatka radne snage bila je izdata direktiva da se angažuju svi sposobni mladi ljudi. Dok je sa Gliječe ruda dostavljana do topionice koja se nalazila na mestu nekadašnje fabrike tepiha ITISON putem žičare, sa ostalih kopova ruda se dovozila volovskom zapregom. Upravo taj transport rude do topionice bio je veoma skup i to je bio razlog što je 1952. godine odlučeno da se rudnik zatvori. Pred zatvaranje rudnika, radilo je samo nekoliko ljudi, pored tadašnjeg direktora Dobrosava Jovančevića tu su bili Obren Vučetić (objavljene fotografije je upravo on sačuvao a iste nam prosledio njegov sin Mihailo Vučetić), Ratko Tankosić i vozač sa prezimenom Bukvić. Na svim kopovima vladala je stroga disciplina i bilo je slučajeva da su radnici gubili posao za najmanji prestup. Kada je rudnik zatvoren nikada se više država nije zainteresovala za mogućnost obnove kopova.
Ostaje zapisano da je Ivanjica nekada bila poznata rudarska opština ali na žalost malo je živih ljudi koji pamte ovaj period.
Autor teksta: Raško Nešovanović
